مزد رسالتم مودت و دوستی با نزدیکان من است!

***

 ﴿قُل لآ أسئَـلُـکُم عَلَیهِ أجراً إلَّا ﭐلمـَوَدَّةَ فِی ﭐلقُربیٰ﴾

***

... بگو: از شما بر این رسالت مزدی، جز محبت خویشاوندانم، نمی طلبم...

سوره مبارکه شوری:333

***

همه مفسران شیعه و بزرگانی از اهل سنت معتقدند که منظور از ذوی القربی نزدیکان پیامبر(ص) است. نکته قابل توجه اینکه قرآن مجید در سوره شعراء و در پنج آیه(109 و 127 و 145 و 164 و 180) از قول حضرت نوح و هود و صالح و لوط و شعیب(ع) نقل می کند که ما هیچ اجر و پاداشی از شما نمی خواهیم؛ اجر و پاداش ما بر پروردگار عالمیان است؛ اما در آیه مورد بحث پیامبر گویا اجر و پاداشی برای خود مشخص کرده اند؛ و آن علاقه شدید به خویشاوندان اوست؛ و در آیه 57 سوره فرقان می فرماید : اجر و پاداش من گزینش راه خدا و حرکت در آن مسیر است.

 از جمع این آیات می توان نتیجه گرفت که پیامبر اسلام نیز، مانند ساید پیامبران الهی، اجر و پاداشی برای شخص خود از مردم نخواسته است؛ بلکه مودت، یعنی محبت شدید به ذوی القربای او، راهی به سوی خدا و لطفی دیگر به امت است؛ و این مودت، آنان را به منشأ عصمت و ولایت و امامت، که دات مقدس احدیت است، هدایت می کند.

 به امامت سوگند // نسزد شعر پر از مدح و ثنا // ریختن پای امام // و ندانستن و پی نابردن // راه کو، چاه کدام؟ // بلکه بایست که راهش را رفت // سخنش را بشنفت // هدف زندگی اش را باید // بهر این مردم گفت.¹

  پی نوشت:

 1. جواد محدثی

تهیه شده در گروه اینترنتی انتظار یار